Νέες αποφάσεις του Δ.Ε.Ε. για την αποζημίωση απολύσεως στη σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου
Με τις αποφάσεις του της 5ης Ιουνίου 2018 επί των υποθέσεων Montero Mateos (C-677/16, ECLI:EU:C:2018:393) και Grupo Norte Facility (C-574/16, ECLI:EU:C:2018:390) το Δικαστήριο επιβεβαίωσε την απόφαση de Diego Porras (14.9.2016, C-596/14, EU:C:2016:683), κρίνοντας ότι η αποζημίωση απολύσεως, ως παροχή που καταβάλλεται λόγω της συναφθείσας μεταξύ του εργαζομένου και του εργοδότη σχέσεως εργασίας, εμπίπτει στις «συνθήκες απασχόλησης» κατά την έννοια της ρήτρας 4 σημείο 1 της συμφωνίας-πλαισίου για τους εργαζομένους ορισμένου χρόνου (Οδηγία 1999/70/ΕΚ), ως προς τις οποίες δεν επιτρέπεται η δυσμενής διάκριση των εργαζομένων με ορισμένου χρόνου συμβάσεις εργασίας σε σχέση με τους συγκρίσιμους εργαζομένους με αορίστου χρόνου συμβάσεις, εκτός αν συντρέχει αντικειμενικός λόγος που να δικαιολογεί τη διακριτική μεταχείριση (Montero Mateos, σκέψεις 47-48, και Grupo Norte Facility, σκέψεις 44-45).
Το Δικαστήριο δεν υιοθέτησε την άποψη που υποστήριξε η Γενική Εισαγγελέας Juliane Kokott στις προτάσεις της επί των εν λόγω υποθέσεων, ότι δηλαδή οι εργαζόμενοι με ορισμένου χρόνου συμβάσεις δεν είναι συγκρίσιμοι με τους εργαζομένους αορίστου χρόνου όσον αφορά την αποζημίωση απολύσεως.
Σε αντίθεση όμως με την de Diego Porras, το Δικαστήριο έκρινε ότι η ρύθμιση του ισπανικού δικαίου, που είτε δεν προβλέπει καθόλου αποζημίωση απολύσεως στη σύμβαση ορισμένου χρόνου είτε προβλέπει μικρότερη αποζημίωση, δικαιολογείται από αντικειμενικό λόγο. Και τούτο, διότι σκοπός της αποζημίωσης απολύσεως στον ισπανικό Εργατικό Κώδικα σε περίπτωση καταγγελίας της αορίστου χρόνου σύμβασης εργασίας είναι, κατά τη βούληση του εθνικού νομοθέτη, να αντισταθμιστεί η εξαιτίας της καταγγελίας ματαίωση των εύλογων προσδοκιών του εργαζομένου για συνέχιση της σχέσεως εργασίας, περίσταση που δεν συντρέχει σε περίπτωση σύμβασης ορισμένου χρόνου (Montero Mateos, σκέψη 58, και Grupo Norte Facility, σκέψη 55). Για τον λόγο αυτό κρίθηκε ότι η ισπανική ρύθμιση δεν αντίκειται στο ενωσιακό δίκαιο.
Οι δύο αυτές αποφάσεις παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ελληνικό δίκαιο, στο οποίο όμως γίνεται δεκτό ότι η αποζημίωση απολύσεως αποτελεί «εν ευρεία εννοία αντάλλαγμα παρασχεθείσας εργασίας» (Ολ.Α.Π. 30/2005 ΕΕργΔ 2005, 1405), με αποτέλεσμα να μη συντρέχει ο ανωτέρω αντικειμενικός δικαιολογητικός λόγος που έγινε δεκτός από το Δικαστήριο για το ισπανικό δίκαιο.
Σημειώνεται ότι, στην ημερίδα που διοργανώνει η ΕΕργΔ στις 15 Ιουνίου 2018, το ζήτημα που κρίθηκε με τις αποφάσεις θα αποτελέσει αντικείμενο ειδικής εισήγησης του Παναγιώτη Μπουμπουχερόπουλου, την οποία –όπως και τη συζήτηση που θα ακολουθήσει– αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
