Το νέο τεύχος της ΕΕργΔ (1/2023)
Στο νέο τεύχος της ΕΕργΔ που μόλις κυκλοφόρησε:
Ο Νικόλαος Γαβαλάς, με αφορμή πρόσφατη απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών, πραγματεύεται το ζήτημα της «ειδικής άδειας προστασίας μητρότητας» του άρθρου 142 ν. 3655/2008 εξετάζοντας το ερώτημα αν τη δικαιούται πρωτογενώς και ο πατέρας. Πράγματι, η άδεια μητρότητας διακρίνεται από την άδεια φροντίδας τέκνων λόγω των διαφορετικών σκοπών τους οποίους οι δύο αυτές άδειες επιδιώκουν. Η πρώτη, που χορηγείται εγγύς του τοκετού και ακολούθως κατά την περίοδο της λοχείας, αποσκοπεί στην προστασία της υγείας και ασφάλειας της μητέρας και του παιδιού, αλλά και στην ανάπτυξη και ενίσχυση του δεσμού της με αυτό, και άρα αποκλειστικός δικαιούχος της είναι η μητέρα, η οποία και δεν μπορεί να τη μεταβιβάσει στον πατέρα. Η δεύτερη όμως, εκκινούσα μετά το τέλος της λοχείας, στοχεύει στη φροντίδα και περιποίηση του παιδιού και πρέπει να χορηγείται πρωτογενώς και στους δύο γονείς λόγω της γονικής τους ιδιότητας. Έτσι, η άρνηση του εργοδότη, ή του νομοθέτη, να χορηγήσει άδεια φροντίδας τέκνου και στον πατέρα αποτελεί άμεση διάκριση λόγω φύλου. Η λεγόμενη όμως «ειδική άδεια προστασίας της μητρότητας» του άρθρου 142 ν. 3655/2008 χορηγείται αποκλειστικά στη μητέρα, παρά το γεγονός ότι δεν είναι κατά κυριολεξία άδεια μητρότητας, διότι α) επιδιώκει τη φροντίδα του παιδιού και όχι την προστασία της μητέρας, β) έχει μακρά (εννεάμηνη) διάρκεια, γ) μπορεί να μεταβιβαστεί κατά το μεγαλύτερο μέρος της στον πατέρα, και δ) τη δικαιούνται και μη τεκούσες γυναίκες, όπως οι κατά νόμον (τεκμαιρόμενες) και οι θετές μητέρες. Ο συγγραφέας οδηγείται έτσι στο συμπέρασμα ότι και ο πατέρας έχει πρωτογενές και αυτόνομο δικαίωμα να διεκδικήσει την άδεια αυτή, όποια ονομασία και αν της δοθεί.
Στη συνέχεια η Αγγελική Πολυχρονιάδου, με αφορμή πρόσφατες αποφάσεις αφενός του Αρείου Πάγου και αφετέρου του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, εξετάζει το ζήτημα των συμβάσεων έργου που υποκρύπτουν προσωρινή απασχόληση. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο ορισμένες εταιρείες, φερόμενες ως «εργολάβοι» ή «πάροχοι υπηρεσιών», να συνάπτουν «συμβάσεις έργου» με τρίτες επιχειρήσεις, συνηθέστερα στο πλαίσιο in-house outsourcing, για την εκτέλεση δραστηριοτήτων που προηγουμένως ασκούνταν από την ίδια την επιχείρηση-πελάτη, μόνο που στην πράξη το πραγματικό «έργο» που οι εταιρείες αυτές αναλαμβάνουν είναι η διάθεση προσωπικού χωρίς την τήρηση των δεσμεύσεων των άρθρων 113 επ. ν. 4052/2012 και της Οδηγίας 2008/104 περί της εργασίας μέσω επιχείρησης προσωρινής απασχόλησης. Προς την κατεύθυνση της αποτελεσματικής αντιμετώπισης της εν λόγω καταχρηστικής πρακτικής, προτείνεται η επέκταση της έννομης συνέπειας της παρ. 3 του άρθρου 117 ν. 4052/2012 και στις περιπτώσεις συγκεκαλυμμένης προσωρινής απασχόλησης, ήτοι της μετατροπής της σύμβασης εργασίας που συνδέει τον εργαζόμενο με την επιχείρηση που λειτουργεί εν τοις πράγμασιν ως Ε.Π.Α. σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου μεταξύ αυτού και του έμμεσου εργοδότη. Η λύση αυτή, καταλήγει η συγγραφέας, δύναται να καλύψει το έλλειμμα στην προστασία του «εργολαβικού» προσωπικού, του οποίου η θέση δεν διαφέρει στην πραγματικότητα σε τίποτα από αυτή των προσωρινά απασχολούμενων.
Ακολούθως ο Χρόνης Τσιμπούκης ερευνά το ζήτημα της ετοιμότητας προς εργασία στην ελληνική και την ενωσιακή νομολογία. Τα τελευταία 20 χρόνια το Δ.Ε.Ε., ερμηνεύοντας τελολογικά την Οδηγία 2003/88, συγκαταλέγει παγίως στην έννοια του χρόνου εργασίας τις καταστάσεις εκείνες ετοιμότητας κατά τις οποίες ο εργαζόμενος, χωρίς να παρέχει διαρκώς τις υπηρεσίες του και χωρίς να τελεί σε κατάσταση συνεχούς επαγρύπνησης, υποχρεούται να βρίσκεται σε τόπο καθοριζόμενο από τον εργοδότη για συγκεκριμένο χρόνο. Με πρόσφατη μάλιστα νομολογία του το Δικαστήριο χαρακτηρίζει ως χρόνο εργασίας και την υπηρεσία επιφυλακής που, μολονότι εκτελείται κατ’ οίκον, επιβάλλει εντούτοις στον εργαζόμενο την υποχρέωση, βάσει της σύμβασης, να ανταποκρίνεται τάχιστα στην κλήση για προσέλευση στον τόπο εργασίας. Ο συγγραφέας ερευνά την απόσταση που χωρίζει, μέχρι και σήμερα, την αρεοπαγιτική νομολογία περί «απλής ετοιμότητας προς εργασία» από την αντίστοιχη νομολογία του Δ.Ε.Ε., επισημαίνοντας την υποχρέωση του ανώτατου ακυρωτικού μας να εγκαταλείψει την επί του θέματος πάγια θέση του.
Ακολουθεί πλούσια νομολογία επί σημαντικών θεμάτων εργατικού δικαίου: Μισθοί υπερημερίας· Ένσταση καταχρηστικότητας· Δεδικασμένο· Βάναυση ή προσβλητική συμπεριφορά του εργοδότη ως μονομερής βλαπτική μεταβολή και κρίση ότι ηθική μείωση υφίσταται και ο στην ίδια επιχείρηση εργαζόμενος συγγενής του αμέσως υποστάντος την εν λόγω συμπεριφορά· «Πράγματα» στην αναιρετική δίκη· κ.ά.
Καλή ανάγνωση!
Αποκτήστε πρόσβαση στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού στη διεύθυνση www.eergd.gr
Κάντε Like στη σελίδα μας https://facebook.com/eergd προκειμένου να λαμβάνετε ενημερώσεις για τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο του εργατικού δικαίου.
