Το νέο τεύχος της ΕΕργΔ (4/2018)
Στο νέο τεύχος της ΕΕργΔ (4/2018) που μόλις κυκλοφόρησε:
Με αφορμή την απόφαση του Δ.Ε.Ε. επί των συνεκδικασθεισών υποθέσεων C-168/16 και C-169/16, Nogueira κ.λπ., η Χρυσαφώ Τσούκα πραγματεύεται το ζήτημα της ερμηνείας του άρθρου 19 παρ. 2(α) του Κανονισμού 44/2001 (Βρυξέλλες Ι), και συγκεκριμένα τον προσδιορισμό του τόπου όπου εκτελείται συνήθως η εργασία όσον αφορά το προσωπικό αεροσκαφών που εκτελούν διεθνείς μεταφορές. Η συγγραφέας παρατηρεί ότι το Δικαστήριο, αποφαινόμενο ότι ο τόπος συνήθους παροχής της εργασίας δεν ταυτίζεται με την έννοια της έδρας βάσεως, όπως αυτή ορίζεται στο πλαίσιο του Κανονισμού 3922/91 σχετικά με τις κοινές απαιτήσεις και τις διοικητικές διαδικασίες που εφαρμόζονται στις εμπορικές αεροπορικές μεταφορές, συμβάλλει στον προσδιορισμό της αυτόνομης ερμηνείας των εννοιών του ενωσιακού δικαίου. Ταυτόχρονα, επισημαίνει ότι η υιοθετηθείσα λύση αποκτά ιδιαίτερη σημασία και για την αντιμετώπιση κι άλλων περιπτώσεων στις οποίες η εργασία παρέχεται στο έδαφος περισσοτέρων Κρατών, όπως συμβαίνει με τη ναυτική εργασία.
Μία πρόσφατη απόφαση του Δ.Ε.Ε. (C-103/16, Porras Guisado) αποτέλεσε την αφορμή και για τη μελέτη του Νικολάου Γαβαλά που ακολουθεί. Ο συγγραφέας ασκεί κριτική στην απόφαση του Δ.Ε.Ε., με την οποία κρίθηκε ότι είναι νόμιμη η απόλυση εγκύου που έγινε στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων. Ταυτόχρονα όμως ο συγγραφέας επισημαίνει ότι η ενσωμάτωση των ενωσιακών Οδηγιών για την προστασία της μητρότητας στην ελληνική έννομη τάξη έγινε και λειτουργεί κατά τρόπο ανεπαρκή. Στον πυρήνα της μελέτης βρίσκονται, αφενός, η κατά το ενωσιακό δίκαιο προληπτική και επανορθωτική προστασία από την απόλυση, και, αφετέρου, οι κατά το ελληνικό δίκαιο προϋποθέσεις της νόμιμης απόλυσης εγκύων εργαζομένων «για σπουδαίο λόγο», καθώς και οι έννομες συνέπειες της παράνομης απόλυσής τους.
Ακολουθεί το σχόλιο του Δημοσθένη Λέντζη επί μιας σειράς πρόσφατων αρεοπαγιτικών αποφάσεων (δημοσιεύεται εξ αυτών η Α.Π. 373/2018), με τις οποίες το Β1 Τμήμα αρνήθηκε να εφαρμόσει τη ρήτρα 4 της συμφωνίας-πλαισίου «για τους εργαζομένους ορισμένου χρόνου» σε ό,τι αφορά τις αποδοχές συμβασιούχων του δημοσίου τομέα για το προ της μονιμοποίησής τους χρονικό διάστημα. Ο συγγραφέας προσεγγίζει κριτικά την επιλογή του ανωτάτου ακυρωτικού να μην εφαρμόσει τη ρήτρα 4 επί μισθολογικών θεμάτων, και ταυτόχρονα επισημαίνει ότι η απροθυμία του Αρείου Πάγου –οι αποφάσεις του οποίου δεν υπόκεινται σε ένδικα μέσα– να υποβάλει προδικαστικό ερώτημα στο Δ.Ε.Ε. εγκυμονεί κινδύνους για αποζημιωτική ευθύνη του ελληνικού Δημοσίου δυνάμει του άρθρου 6 της Ε.Σ.Δ.Α.
Και όπως πάντα, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα νομολογία επί διαφόρων θεμάτων του εργατικού δικαίου.
Καλή ανάγνωση!
Αποκτήστε πρόσβαση στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού στη διεύθυνση www.eergd.gr
Κάντε Like στη σελίδα μας https://facebook.com/eergd προκειμένου να λαμβάνετε ενημερώσεις για τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο του εργατικού δικαίου.
