Το νέο τεύχος της ΕΕργΔ (7/2018)
Στο νέο τεύχος της ΕΕργΔ (7/2018) που μόλις κυκλοφόρησε:
Ο Δημήτρης Ζερδελής πραγματεύεται το ζήτημα των διακρίσεων λόγω θρησκείας στον ιδιωτικό τομέα, και συγκεκριμένα της (απαγόρευσης) περιβολής της ισλαμικής μαντίλας στον χώρο εργασίας, όπως αυτό τέθηκε και κρίθηκε με τις δύο πρόσφατες αποφάσεις του Δ.Ε.Ε. επί των υποθέσεων Bougnaoui (C-188/15) και Achbita (C-157/15). Κατά τον συγγραφέα, ο οποίος στη μελέτη του αναλύει κριτικά το σκεπτικό των δύο αποφάσεων, η λύση του ζητήματος προϋποθέτει τη στάθμιση κατοχυρωμένων τόσο στο Σύνταγμα όσο και στο ενωσιακό δίκαιο δικαιωμάτων, τα οποία δυνητικά βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Για τη στάθμιση αυτή έχει σημασία αν εργοδότης είναι μια θρησκευτική οργάνωση, το κράτος ή ένας ιδιώτης.
Ακολούθως, η Ελένη Διονυσοπούλου, με αφορμή την καταδίκη της Ελλάδας από το Ε.Δ.Δ.Α. για παραβίαση του άρθρου 4 της Ε.Σ.Δ.Α. περί απαγορεύσεως της αναγκαστικής εργασίας στην υπόθεση της Μανωλάδας (Chowdury κατά Ελλάδος), πραγματεύεται ένα ζήτημα το οποίο, ενώ αφορά χιλιάδες εργαζομένους (και) στη χώρα μας, εντούτοις παραμένει εν πολλοίς ανεξερεύνητο: το εργασιακό καθεστώς των παράνομα διαμενόντων πολιτών τρίτων χωρών. Η μελέτη παρουσιάζει, αρχικά, τις διαφορετικές εθνικές προσεγγίσεις στο θέμα της προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων των παράνομα διαμενόντων πολιτών τρίτων χωρών. Κατόπιν, εστιάζει στο ενωσιακό και το εθνικό θεσμικό πλαίσιο προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων των εν λόγω εργαζομένων, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον τομέα της αγροτικής οικονομίας, ο οποίος εμφανίζει διεθνώς υψηλότατο ποσοστό αδήλωτης εργασίας και προσελκύει μεγάλο αριθμό παράνομα διαμενόντων πολιτών τρίτων χωρών.
Στη συνέχεια ο Νικόλαος Γαβαλάς σχολιάζει την πολύ πρόσφατη Α.Π. 1050/2018, με την οποία κρίθηκε ότι η αναρρωτική άδεια, καθ’ o μέτρο υπερβαίνει σε διάρκεια την «ασθένεια σχετικώς βραχείας διαρκείας», συμψηφίζεται, ενδεχομένως και μέχρις εκμηδενίσεως, με τις ημέρες ετήσιας άδειας αναψυχής που δικαιούται ο μισθωτός. Ελέγχοντας την αρεοπαγιτική απόφαση υπό το φως της νομολογίας του Δ.Ε.Ε., το οποίο παγίως δέχεται ότι οι ημέρες αδείας αναψυχής που δεν έλαβε ο μισθωτός εξαιτίας ασθένειας μεταφέρονται στο επόμενο έτος, ο συγγραφέας προβληματίζεται γύρω από την απροθυμία του Αρείου Πάγου να εφαρμόσει το ενωσιακό δίκαιο, και, αμέσως μετά, παρουσιάζει τα ένδικα μέσα που προσφέρονται στον μισθωτό ο οποίος θίγεται από την εν λόγω αρεοπαγιτική νομολογία.
Ακολουθούν δύο συναφείς, πολύ σημαντικές αποφάσεις του Δ.Ε.Ε. σχετικά με το ζήτημα της μεταφοράς της άδειας αναψυχής το επόμενο έτος, καθώς και πλούσια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων. Μεταξύ των δημοσιευομένων αποφάσεων ιδιαιτέρως ξεχωρίζουν: α) η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που επιδικάζει μισθολογική αύξηση σε διευθυντικό στέλεχος δυνάμει της αρχής της ίσης μεταχείρισης κατά δίκαιη κρίση του δικαστηρίου (Α.Κ. 371) και β) η απόφαση του Ειρηνοδικείου Ρόδου, που, εφαρμόζοντας τη ρήτρα 4 της Οδηγίας 1999/70, επιδικάζει την (μειωμένη) αποζημίωση απολύσεως του άρθρου 8 ν. 3198/1955 και στους —εκ του νόμου απασχολούμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου— ξενοδοχοϋπαλλήλους που αποχωρούν με τις προϋποθέσεις πλήρους συνταξιοδότησης.
Καλή ανάγνωση!
Αποκτήστε πρόσβαση στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού στη διεύθυνση www.eergd.gr
Κάντε Like στη σελίδα μας https://facebook.com/eergd προκειμένου να λαμβάνετε ενημερώσεις για τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο του εργατικού δικαίου.