Το νέο τεύχος της ΕΕργΔ (8/2023)
Στο νέο τεύχος της ΕΕργΔ που μόλις κυκλοφόρησε:
Ο Δημήτρης Ζερδελής επανέρχεται σε ένα εξαιρετικά σημαντικό νομικό ζήτημα, που ενώ και στη χώρα μας αφορά εδώ και πολλά έτη χιλιάδες επισφαλείς εργαζομένους, εντούτοις μόλις πρόσφατα άρχισε να απασχολεί τη νομολογία του Αρείου Πάγου — η οποία πάντως δεν έχει ακόμη αποκρυσταλλωθεί. Ο λόγος για το φαινόμενο των συμβάσεων έργου ή παροχής υπηρεσιών οι οποίες υποκρύπτουν παράνομο κατ’ επάγγελμα δανεισμό εργαζομένων. Πράγματι, το φαινόμενο αυτής της ολοένα αυξανόμενης τάσης «φυγής από τη σύμβαση εργασίας προς τη σύμβαση έργου» έχει τους λόγους του. Από τη στιγμή που θεσπίσθηκε σε εθνικό και ενωσιακό επίπεδο μια προστατευτική για τους εργαζομένους νομοθεσία, με στόχο να τους προφυλάξει από τους κινδύνους που συνεπάγεται η προσωρινή παραχώρηση μέσω Ε.Π.Α., η μορφή αυτή απασχόλησης έπαυσε πλέον να είναι τόσο ελκυστική. Ελκυστικότερη, ως μια εναλλακτική προς την προσωρινή απασχόληση λύση για την αξιοποίηση προσωπικού τρίτων επιχειρήσεων, εμφανίζεται η σύμβαση έργου, αφού η κατ’ επάγγελμα παραχώρηση προσωπικού δεν έχει πλέον για τις επιχειρήσεις τα «πλεονεκτήματα» που είχε παλαιότερα. Συχνά, όμως, σε πολλές περιπτώσεις του λεγόμενου in-house outsourcing έχουμε στην πραγματικότητα να κάνουμε με μια μορφή παράνομης παραχώρησης προσωπικού, όχι φανερής, όπως στην περίπτωση των Ε.Π.Α., αλλά συγκεκαλυμμένης. Δεν αποκλείεται δηλαδή το «έργο» να συνίσταται στην παραχώρηση προσωπικού και η «σύμβαση έργου» να λειτουργεί στην πράξη ως μηχανισμός καταστρατήγησης της νομοθεσίας για την προσωρινή απασχόληση. Στη γνωμοδότησή του ο συγγραφέας παρουσιάζει διεξοδικά το νομικό αυτό φαινόμενο και αναλύει τα κριτήρια και τις ενδείξεις βάσει των οποίων είναι δυνατόν να διαγνωσθεί δικαστικά αν πρόκειται για γνήσια σύμβαση έργου ή αν συντρέχει περίπτωση καταστρατήγησης της νομοθεσίας περί Ε.Π.Α. Τέλος, αναλύει ποιες θα έπρεπε να είναι οι έννομες συνέπειες που επέρχονται όταν μια επιχείρηση, υπό τον μανδύα των συμβάσεων έργου, σκοπεί κατ’ ουσίαν να αποφύγει τη ρύθμιση στην οποία έχει υποβάλει ο νομοθέτης την παραχώρηση προσωπικού μέσω Ε.Π.Α.
Στη συνέχεια ο Παναγιώτης Μπουμπουχερόπουλος εξετάζει το κρίσιμο για την έννομη προστασία της θέσης εργασίας ερώτημα αν και πώς θα εξακολουθούν να επιδρούν οι αποσβεστικές προθεσμίες του άρθρου 6 ν. 3198/1955 επί των δικαιωμάτων των εργαζομένων όπως αυτά διαμορφώνονται πλέον υπό τους νέους συσχετισμούς των αντικρουόμενων συμφερόντων τους οποίους επεδίωξε ο νομοθέτης του ν. 4808/2021. Διότι πράγματι, επισημαίνει ο συγγραφέας, ενώ μπορεί να γίνει χωρίς ιδιαίτερες αντιρρήσεις δεκτό ότι ο απολυθείς, στην περίπτωση που αποφασίζει να ασκήσει κατ’ αρχάς αξιώσεις επικαλούμενος την ακυρότητα της απόλυσης και την υπερημερία του εργοδότη, εξακολουθεί να οφείλει να εγείρει τη σχετική αγωγή του εντός της αποσβεστικής προθεσμίας της παρ. 1 του άρθρου 6 ν. 3198/1955, εντούτοις παραμένει ερευνητέο το ερώτημα αν η αξίωση για καταβολή πρόσθετης αποζημίωσης παράνομης απόλυσης καθ’ εαυτήν θα πρέπει να υπαχθεί στο πεδίο εφαρμογής των αποσβεστικών προθεσμιών των παραγράφων 1 ή 2 του άρθρου 6 ν. 3198/1955. Και ως προς τις δύο προθεσμίες, καταλήγει ο συγγραφέας, προσήκει αρνητική απάντηση. Τούτο όμως δεν προεξοφλεί την απάντηση στο ερώτημα ποιος είναι ο απώτατος χρόνος άσκησης της αξίωσης αυτής. Το ζήτημα χρήζει εν τέλει νομοθετικής ρύθμισης. Μέχρι αυτό να συμβεί, αξιολογικά εγγύτερη με τις σταθμίσεις που υιοθετούνται διαχρονικά από τον νομοθέτη και τα δικαστήρια προβάλλει η αναλογική εφαρμογή των διατάξεων των άρθρων 250 αρ. 6 και 17 Α.Κ. και 253 Α.Κ.
Ακολουθεί, όπως πάντα, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα νομολογία επί σημαντικών θεμάτων εργατικού δικαίου: Τα ανώτατα όρια της αποζημίωσης απολύσεως που καταβάλλεται σε εργαζομένους επιχειρήσεων κοινής ωφελείας καταλαμβάνουν και την αποζημίωση που προβλέπεται (ακόμη και δυνάμει νεότερου νόμου) ως οικονομικό κίνητρο σε περίπτωση εθελουσίας εξόδου· Μόνη η είσπραξη αποζημίωσης προβλεπόμενης σε ομαδικό ασφαλιστήριο συμβόλαιο ή η άσκηση αγωγής για την καταβολή της δεν συνιστά σιωπηρή παραίτηση του εργαζομένου από το δικαίωμα προσβολής του κύρους της καταγγελίας· Μισθοί υπερημερίας, ενστάσεις και δεδικασμένο· Υπερημερία εργοδότη και κακόβουλη ανεργία μισθωτού· Η τρίμηνη αποσβεστική προθεσμία του άρθρου 6 παρ. 1 ν. 3198/1955 δεν ισχύει στις περιπτώσεις που οι αγωγικές αξιώσεις δεν στηρίζονται σε ακυρότητα της καταγγελίας· Αγωγή ακυρότητας της καταγγελίας, τρίμηνη αποσβεστική προθεσμία, μεταβιβαστικό αποτέλεσμα έφεσης και αναιρετικός λόγος εκ του αριθ. 8 άρθρου 559 Κ.Πολ.Δ.· Διαγραφή μέλους σωματείου συνταξιούχων, καθ’ ύλην αρμοδιότητα δικαστηρίου και νομιμότητα απόφασης Γενικής Συνέλευσης· Επίσχεση εργασίας λόγω μη τήρησης μέτρων υγείας και ασφάλειας· κ.ά.
Το τεύχος κλείνει με το πρόγραμμα των τακτικών επιστημονικών συναντήσεων της Εταιρείας Δικαίου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφαλίσεως (Οκτώβριος 2023 – Μάρτιος 2024).
Καλή ανάγνωση!
Αποκτήστε πρόσβαση στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού στη διεύθυνση www.eergd.gr
Κάντε Like στη σελίδα μας https://facebook.com/eergd προκειμένου να λαμβάνετε ενημερώσεις για τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο του εργατικού δικαίου.
