Το νέο τεύχος της ΕΕργΔ (Ιούλιος 2025)
Στο νέο τεύχος της ΕΕργΔ (Ιούλιος 2025) που μόλις κυκλοφόρησε:
Η Πατρίνα Παπαρρηγοπούλου-Πεχλιβανίδη, με αφορμή την Α.Π. 430/2024, ερευνά τα κριτήρια επιλογής της μεθόδου εκκαθάρισης ομαδικού ασφαλιστηρίου επί εφαρμογής της παρ. 3 του άρθρου 4 του π.δ. 178/2002. Η ανωτέρω αρεοπαγιτική απόφαση —εξηγεί η συγγραφέας— ερμηνεύει και εφαρμόζει το π.δ. 178/2002 σχετικά με την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων στην περίπτωση της μεταβίβασης των επιχειρήσεων ή τμημάτων επιχειρήσεων που έχει θεσπισθεί σε συμμόρφωση με την Οδηγία 1998/50 και ειδικότερα την παρ. 3 περ. Γ του άρθρου 4, που ρυθμίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων στην περίπτωση που ο νέος εργοδότης δεν συνεχίζει το ομαδικό ασφαλιστήριο που είχε ο παλαιός. Η απόφαση δέχεται ότι, αν δεν συμφωνούν για τον τρόπο εκκαθάρισης των κεφαλαίων του ομαδικού ασφαλιστηρίου ο εργοδότης και οι εργαζόμενοι, τότε το δικαστήριο είναι αρμόδιο να επιλέξει μία από τις δύο ισοδύναμες μεθόδους εκκαθάρισης, ήτοι τη μέθοδο της δεδουλευμένης παροχής ή τη μέθοδο της παρούσας αξίας της μελλοντικής παροχής. Ωστόσο, η απόφαση του Αρείου Πάγου δεν περιέχει σκέψεις για τα κριτήρια επιλογής της μεθόδου. Στη γνωμοδότησή της η συγγραφέας διαπιστώνει ότι τα κριτήρια επιλογής της μεθόδου προκύπτουν: Πρώτον, από τους σκοπούς που εξυπηρετεί η εφαρμοστέα ενωσιακής προέλευσης νομοθεσία και τις αυτόνομες έννοιες των σχετικών οδηγιών. Σκοπός αυτής είναι τα συμπληρωματικά καθεστώτα (συμπεριλαμβανομένης της ομαδικής ασφάλισης) να μην αποτελούν τροχοπέδη στη μεταβίβαση των επιχειρήσεων ενώ η Οδηγία 1998/50, την οποία ενσωματώνει το π.δ. 178/2002, πρέπει να ερμηνευθεί και σε συνδυασμό με την Οδηγία 2014/50, που αφορά στην προστασία των εργαζομένων από συμπληρωματικά καθεστώτα. Δεύτερον, από τις υπερνομοθετικής ισχύος γενικές αρχές του δικαίου, όπως η ισότητα και η αναλογικότητα, ώστε να μην δημιουργούνται ανισότητες μεταξύ των ασφαλισμένων ή δυσανάλογες επιβαρύνσεις του εργοδότη. Τρίτον, η μέθοδος που θα επιλεγεί πρέπει να είναι απλή και κατανοητή στην εφαρμογή της, ώστε να παρέχει ασφάλεια στους εφαρμοστές και δικαιούχους. Με αυτά τα κριτήρια εξετάζονται συγκριτικά οι δύο μέθοδοι εκκαθάρισης των κεφαλαίων του ομαδικού ασφαλιστηρίου και ο τρόπος εφαρμογής τους, ώστε να μην ανατρέπεται η ισοδυναμία τους.
Ακολουθεί ο Δημήτριος Γούλας, ο οποίος, με αφορμή την ίδια αρεοπαγιτική απόφαση, εξετάζει διεξοδικά το ζήτημα της τύχης των συμπληρωματικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων στο πλαίσιο της μεταβίβασης επιχείρησης. Ο συγγραφέας ερευνά ιδίως τη λύση και την εκκαθάριση προγραμμάτων καθορισμένης παροχής στην περίπτωση που ο διάδοχος εργοδότης αποφασίζει να μην τα συνεχίσει. Πρόκειται για ένα ζήτημα που αποτέλεσε αντικείμενο ειδικής ρύθμισης τόσο σε ενωσιακό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Στη μελέτη του ο συγγραφέας αναδεικνύει τα κρίσιμα γνωρίσματα των εν λόγω προγραμμάτων, περιγράφει το γενικό πλαίσιο που θεσπίζει η Οδηγία 2001/23, και κυρίως αναλύει διεξοδικά τα ερμηνευτικά προβλήματα που θέτει η διάταξη του άρθρου 4 παρ. 3 του π.δ. 178/2002.
Στη συνέχεια η Ελένη Αντωνιάδου, με αφορμή την πρόσφατη (27.6.2025) απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων επί της συλλογικής προσφυγής CCOO κατά Ισπανίας, εξετάζει το ζήτημα της επαναπασχόλησης των αδικαιολογήτως απολυθέντων εργαζομένων στο σύστημα προστασίας του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη. Με την ανωτέρω απόφασή της η Ε.Ε.Κ.Δ. έκρινε ότι οι σχετικές με την επαναπασχόληση του απολυθέντος διατάξεις της ισπανικής νομοθεσίας είναι ασύμβατες με το άρθρο 24 Α.Ε.Κ.Χ., για τον λόγο ότι τα δικαστήρια στερούνται της εξουσίας να εκτιμήσουν την καταλληλότητα του μέτρου της επαναπασχόλησης σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητης απόλυσης. Η Ε.Ε.Κ.Δ., απομακρυνόμενη από τις θέσεις που είχε υιοθετήσει σε απόφασή της του 2022, επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά την προτεραιότητα που αναγνωρίζει ο Χάρτης στην επαναπασχόληση του απολυθέντος έναντι της εφαρμογής ενός αμιγώς αποζημιωτικού συστήματος. Υπό το φως αυτής της κρίσης, η συγγραφέας εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο η πρόσφατη απόφαση της Ε.Ε.Κ.Δ. επηρεάζει την αξιολόγηση της συμβατότητας του ελληνικού δικαίου καταγγελίας προς το άρθρο 24 εδ. β´ Α.Ε.Κ.Χ.
Ακολουθεί, όπως πάντα, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα νομολογία: Καταγγελία της σύμβασης ναυτολόγησης εκ μέρους του ναυτικού· Δοκιμαστική σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου· Δικαστικός έλεγχος καταγγελίας δυνάμει της Α.Κ. 281· Ομαδικό ασφαλιστήριο για την απόληψη επιπλέον ποσού αποζημίωσης, πέραν της νομοθετικά προβλεπόμενης, κατά τη λήξη της σύμβασης εργασίας· Πλασματική πλήρωση αιρέσεως· Οικειοθελείς παροχές και επιφύλαξη ελευθεριότητας· Ρήτρες ανάκλησης μισθολογικών παροχών· Αρχή ίσης μεταχειρίσεως· Συμμόρφωση εφετείου με το νομικό ζήτημα που κρίθηκε από την αναιρετική απόφαση και λόγος αναίρεσης· κ.ά.
Το τεύχος κλείνει με την παρουσίαση από τον Αντώνιο Βάγια της πρόσφατης μονογραφίας της Σταματίνας Γιαννακούρου με θέμα «Το δικαίωμα σε ετήσια άδεια με αποδοχές – Το ελληνικό δίκαιο υπό το φως του διεθνούς και του ενωσιακού δικαίου», εκδ. «Νομική Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2025.
Καλή ανάγνωση!
